klasztor
Historia klasztoru
Franciszkanie w XVII w. mieli w Lublinie jeden kościół i jeden klasztor. Dziś mają dwa klasztory i jeden dom, choć żadnego kościoła. Długa nieobecność franciszkanów w Lublinie spowodowana była kasacją na 140 lat ich kościoła i klasztoru z powodu braku zakonników. Miała ona miejsce w roku 1817. Po powrocie synów św. Franciszka do stolicy Lubelszczyzny zmienił się charakter ich obecności.
Kiedy zakonnicy powtórnie pojawili się na ulicach Lublina, istniał już wówczas Katolicki Uniwersytet Lubelski. Prowincjałowie zaczęli kierować do Lublina zakonników nie do pracy duszpasterskiej, ale na studia specjalistyczne, przygotowując w ten sposób kadry profesorskie do seminariów w Łodzi i w Krakowie. Dziś niektórzy bracia są również pracownikami naukowo-dydaktycznymi i kierownikami katedr Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.
Obecnie każda z trzech polskich prowincji franciszkanów (krakowska, warszawska i gdańska) ma w Lublinie swój dom studiów, w którym mieszkają wykładowcy i studenci z tego Zakonu (przy ulicach Parysa, Pszennej i Wieniawskiej). Klasztor Krakowskiej Prowincji znajduje się przy ul. Parysa. W połowie 1996 r. zaistniała możliwość zakupu dla Prowincji na korzystnych warunkach domu mieszkalnego w Lublinie, w którym zamieszkaliby nasi współbracia, pracujący naukowo i studiujący na KUL-u.
15 czerwca 1996 r. prowincjał o. Stanisław Strojecki zwrócił się do metropolity lubelskiego, ks. abpa Bolesława Pylaka, z prośbą o zgodę na założenie i erygowanie domu w Lublinie. Ksiądz arcybiskup odpowiedział pozytywnie na tę prośbę już po trzech dniach. Nieco później, bo 28 czerwca wyraził swoją zgodę na założenie naszego domu na terenie Prowincji M.B. Niepokalanie Poczętej prowincjał o. Józef Łapiński. 24 czerwca 1996 r. sprawa kupna domu od dotychczasowego właściciela została załatwiona notarialnie.
16 października 1996 r. generał Zakonu o. Agostino Gardin wydał swoją zgodę na erygowanie domu w Lublinie, a prowincjał o. Stanisław Strojecki 4 listopada 1996 r. wydał dekret ustanawiający klasztor pod wezwaniem bł. Jana Dunsa Szkota. Nauka nie należy do jedynych obowiązków franciszkanów. Bracia z prowincji warszawskiej prowadzą kaplicę, w której każdego dnia sprawują dla ludzi Eucharystię i służą w konfesjonale. Jako ciekawostka — wystrój miejsca kultu zaprojektował i wykonał zakonnik o wyjątkowych zdolnościach artystycznych, który pracował jako wykładowca filozofii na KUL-u, o. prof. Iwo E. Zieliński (1939-2010). Bracia z pozostałych domów, pamiętając także o swym powołaniu duszpasterskim, podjęli się posług dla sióstr zakonnych z terenu Lublina i najbliższych okolic.
Prowadzą dla nich dni skupienia, głoszą rekolekcje, konferencje i spowiadają. Również w miarę możliwości w ciągu roku lubelscy franciszkanie udają się w różne miejsca Polski i za granicę, aby głosić nauki rekolekcyjne, misyjne, a w okresie wakacyjnym zastępować innych kapłanów w ich obowiązkach oraz prowadzić piesze pielgrzymki.
Obecnie w dawnym kościele franciszkanów w Lublinie pracują księża salezjanie, którzy w okresie międzywojennym odkupili go od przedsiębiorczego Żyda, który w tym czasie prowadził w nim swoje interesy. W 1976 r. przy tym kościele ordynariusz lubelski utworzył parafię, nazywaną „Na Kalinowszczyźnie”.
oprac. o. Marek Hałambiec
o. Jan Maria Szewek
